Terug richting het noorden, plannen aanpassen en veel regen en andere nattigheid!

Na Christchurch kwam er opeens een stroomversnelling in mijn reis. Hoewel ik alles had uitgekiend en dacht dat ik voor alles wel genoeg tijd had, bleek ik iets vergeten te hebben. In Christchurch kwam ik Lee tegen, die ik eerder al in Curio Bay en op de Routeburn Track tegen was gekomen. Ze vertelde dat ze de Queen Charlotte Track ging lopen... Die was ik even vergeten in mijn planning! Dus schuiven en snel achter haar aan reizen. Van Christchurch naar Kaikoura, waar ik Max, Paulina en Julie uit Te Anau weer tegenkwam, en de volgende dag door naar Blenheim. Daar heb ik een fiets gehuurd en ben ik een tochtje begonnen door de wijnvelden. Op een internetforum waar ik lid van ben, is namelijk een Nederlandse Nieuw-Zeelander lid. Ze woont en werkt inmiddels al flink wat jaren in Blenheim in de wijnindustrie en ze vond het leuk om me te ontmoeten en gaf me een rondleiding door de enorme wijnfabriek, waar ze alle processen begeleidt. Leuk om te zien!

Vanuit Blenheim lifte ik naar Picton, waar Lee en ik begonnen aan de voorbereidingen voor de Queen Charlotte Track. In het hostel leek het inmiddels een ware reunie, want Max, Paulina en Julie (die Lee inmiddels had leren kennen in Kaikoura) bleven daar ook overnachten! Onder leiding van chef Max kookten we een heerlijke maaltijd! 

De volgende ochtend namen we de watertaxi naar het begin van de wandeling. Helaas, het weer zat ons niet mee. We liepen drie dagen, waarvan we de helft van de tijd regen hadden. Doordat we ook in de wolken liepen, waren de uitzichten niet spectaculair... we zagen vaak alleen een grijze massa. Desondanks hebben we een prima track gelopen, vooral door goed gezelschap en leuke accomodatie (een home-stay bij een bijzonder oma-figuur en een bungalow die we helemaal voor onszelf hadden). Na de track konden we bijkomen en opwarmen in het bubbelbad van het hostel en gingen we lekker eten in het dorpje.

Zaterdag nam ik afscheid van het Zuidereiland, waar ik bijna twee maanden was geweest. Ik nam de veerboot terug naar Wellington, en ik had eindelijk genoeg tijd en rust om in mijn reisdagboek bij te schrijven. In de haven werd ik opgepikt door Alistair, die ik de vorige keer in de kerkgemeente heb leren kennen. Ik kon de eerste avond bij hem slapen, en heel handig, de volgende ochtend meteen met hem meerijden naar de kerk. Na een toffe dienst en lekkere lunch, heb ik een bezoekje gebracht aan het parlementsgebouw. Vervolgens door naar Tom en René, vrienden van de Tongariro Northern Circuit. Daar heb ik heerlijk gegeten en lag er weer een fijn bedje voor mij gespreid! 

De laatste dagen stonden in het teken van een kayakavontuur! Ik lifte van Wellington naar het midden van het eiland, waar de Whanganui rivier stroomt. De afgelopen drie dagen heb ik zittend in een kayak rondgedobberd op de rivier. Het waterpeil stond enorm hoog door de hevige regenval in de afgelopen periode. Daardoor stroomde de rivier ook heel snel en kwamen we dus flink snel van A naar B. Officieel moest ik bij de groep blijven, uit veiligheidsredenen. Dat ging aan het begin van de tocht al mis, omdat ik mijn spullen nog over moest pakken in waterdichte zakken, toen de rest van de groep al te water ging. De eerste uren peddelde ik dus alleen, maar dat vond ik wel zo lekker. Op de tweede dag kwam ik er echter achter dat het toch best wel belangrijk is om in een groep te zijn. Ik had net wat gesnackt en lag dus achter op de rest van de groep. Er kwam een stroomversnelling aan en ik dacht dat het wel een leuke zou zijn... tot ik verrast werd door een golf van de zijkant en ik met kayak en al omgeslagen werd. Door het hoge waterniveau kon ik niet staan en dobberde ik met omgekeerde kayak en peddel verder. Gelukkig hoorde mijn groep me roepen en bleven, uiteindelijk pas een heel eind verderop, op me wachten om me uit het water te vissen en te helpen om de kayak weer met het zitgat boven te krijgen. Brrr wat koud! Snel andere kleren aan, helaas was niet alles drooggebleven (gelukkig wel de belangrijkste spullen) en door. De hut waar we aankwam, bleek een Maori vesting te zijn; heel tof! We werden welkom geheten met een kom soep en ik kon een achtergelaten slaapzak gebruiken om die nacht in te slapen... ook mijn slaapzak had hier en daar wat water gevangen. Vandaag was meteen ook de laatste dag op de rivier. In het hostel konden we weer opwarmen in het bubbelbad (ja, het leven is echt niet slecht!) en onder de douche en heb ik heerlijk al mijn kleren gewassen. Spontaan werd ik door een groep van vijf kiwi's uitgenodigd om mee te eten; ze hadden te veel gekookt. Zo zat ik opeens aan tafel met een heerlijke stoofschotel voor mijn neus! Vannacht heb ik een kamer voor mij alleen en hoewel ik officeel maar betaald heb voor een enkel bed, denk ik dat ik dat tweepersoonsbed eens ga bezetten! Slaap lekker!