In de zinderende hitte en toch weer de grens over

De afgelopen twee weken waren duidelijk een stuk warmer dan in de eerste twee maanden van mij reis. Ik zit nu namelijk midden in de woestijn, waar de zon genadeloos schijnt en er maar een paar centimeter regen per jaar valt. Toch is hier genoeg moois te zien en te doen!

Vanuit Viña del Mar nam ik een bus naar La Serena. De stad zelf had niet veel te bieden, maar lag wel mooi op weg naar San Pedro de Atacama, waar ik nu ben. In de stad ben ik naar een Japanse tuin geweest en heb ik nog een fort bezocht waar nu een militaire basis is gevestigd. Vanaf dat punt had ik een mooi uitzicht over de stad richting de zee. Helaas was het er, naast warm, wel erg bewolkt. Veel leuker was de vallei een stuk het binnenland in. Om te beginnen scheen hier wel de zon en waren de mensen in het hostel erg gezellig. Na een gezellige avond bezocht ik samen met Rachel het dorpje Pisco Elqui. De vallei staat vol met wijngaarden, maar in plaats van wijn wordt er hier pisco gemaakt: een sterke drank die ontstaat door het destilleren van het druivensap. Tijdens een tour hebben we alles geleerd over hoe de drank wordt gemaakt en mochten we natuurlijk ook even proeven. Na een ijsje op het plein was het tijd om weer door te gaan.

Een nachtbus bracht mij naar San Pedro de Atacama, een stadje midden in de woestijn en dicht bij de Boliviaanse grens. Het woestijnstadje ligt op 2500 meter hoogte, is enorm stoffig en is dé uitvalsbasis om verschillende bezienswaardigheden in de omgeving te bezoeken. Om San Pedro niet te laten transformeren tot een wilde feeststad, zijn er wel wat gekke regels hier. Zo zijn er geen bars en discotheken hier, maar enkel restaurants. Wil je enkel wat drinken, dan wordt je toch gedwongen om iets te eten te bestellen. Alles sluit hier ook om middernacht. In veel restaurantjes is er tijdens de lunch en diner wel live muziek, maar de vreemdste regel hier is dat het verboden is om te dansen! Om aan dit alles te ontsnappen, trekken toeristen en locals elke avond de woestijn in om na middernacht te feesten, dansen en drinken rond een kampvuur, waar muziek wordt gedraaid en bier wordt verkocht. 

Uiteindelijk draait het hier wel om alle excursies naar bijzondere bezienswaardigheden die je kunt doen. Ik heb er hier drie van gedaan. Valle de la Luna is een deel van de woestijn dat enorm lijkt op het maanlandschap. Hier hebben we rondgereden en verschillende wandelingen gemaakt, onder andere door zoutgrotten die hier te vinden zijn. Het hoogtepunt was de zonsondergang, waar honderden mensen op afkwamen. De Tatio geisers zijn in de ochtend een bezoekje waard, omdat de zonsopgang hier een erg mooi is. Een nadeel is dat je wel vroeg moet opstaan en omdat de geisers op 4300 meter hoogte liggen, is het er ijskoud ’s ochtends. De tour bracht ons later ook nog langs andere landschappen en verschillende dieren zoals lama's, vacuña's (wilde, dunne lama's) en viscacha's (grote konijnen). De derde excursie die ik heb gedaan was naar een aantal zoutwatermeren. Net als in de Dode Zee kan je hier drijven, wat dan ook massaal werd gedaan. 

Na het paasweekend ben ik drie dagen in Bolivia geweest. Samen met twee Braziliaanse meiden werden we langs allerlei bezienswaardigheden gereden. Deze drie dagen bevonden zich allemaal tussen de 3600 meter en 5000 meter boven zeeniveau en dat is zeker te merken! ’s Nachts is het erg koud terwijl het overdag flink warm is, ademhalen is lastiger en je hartslag is daardoor beduidend hoger. De eerste dag was vooral een reisdag met een aantal korte stops, waaronder een thermisch bad en spectaculaire rotsformaties. In Uyuni hadden we een luxe hotel (maar wel zonder water na 10 uur en het warme water was in mijn douche ver te zoeken) en hebben we even de stad verkend, een drankje gedronken en gezellig gegeten. We hadden die nacht de hoofdprijs te pakken: een festival in de straat tot half 1 ’s nachts en als wekker een fanfare onder mijn raam om half 7 ’s ochtends. Laten we zeggen dat we waar voor ons geld kregen… Op dag twee gingen we na het ontbijt eerst naar een treinkerkhof met verroeste treinen. Vervolgens reden we naar een enorme zoutvlakte. Overal om je heen zie je een wit landschap en hier kan je enorm leuke foto’s maken door te spelen met perspectieven en panorama’s. Ook hebben we een poos pootjegebaad in het deel dat onder water staat. Koud maar fantastisch mooi door de spiegeling die er is! Na de lunch reden we nog langs wat dorpjes, een prachtige kloof en een adembenemende oase waar een hele kudde lama’s rondliep. ’s Avonds werden we na het eten ook nog eens getrakteerd op een mooie sterrenhemel en een maansopkomst. Dag drie bracht ons terug naar Chili, maar niet voordat we een meer hadden bezocht met honderden flamingo's, een veld met geisers en bluppende modderpoelen op 5000 meter hoogte en nog wat andere mooie meren. Eenmaal terug in Chili was het toch wel een verademing (en niet alleen door het zuurstofgehalte in de lucht), want het verschil in rijkdom tussen Bolivia en Chili is erg groot!

Mijn volgende bestemming is het meest noordelijke punt van Chili. Ik ga genieten van de laatste twee weken die ik hier nog heb. Wat ik nog van plan ben en ga beleven, lezen jullie later!