Een adrenalinewalhalla, groen bier en een kleurrijk paradijs

In Valdivia schreef ik twee weken geleden dat daar een van de bierbrouwerijen van Chili te vinden is. Op een regenachtige middag heb ik de bus gepakt voor een tour door de brouwerij en aansluitend een proeverij. De dag erna was het weer gelukkig een stuk beter en heb ik twee forten bezocht die Valdivia moesten beschermen tegen indringers die van zee kwamen.

Na Valdivia vertrok ik naar Pucón, een stadje dat net als Puerto Varas aan een meer ligt en uitkijkt op een prachtige vulkaan. Het hostel waar ik sliep, speelde perfect in op alle wensen en behoeftes van backpackers. Zo werd er twee keer per dag een infopraatje gehouden over alle mogelijke activiteiten in en rond Pucón en had het hostel een bar, maar was het geen probleem als je je eigen drank uit de supermarkt wilde drinken. Het weer gedroeg zich heel vreemd toen ik er was, want zonder uitzondering wisselde een compleet zonnige dag zich steeds af met een dag vol regen. Dus nadat ik op mijn eerste avond met een vers getapt biertje genoot van een prachtige zonsondergang, was er de volgende dag veel regen. Ideaal weer om een wateractiviteit te doen, want nat word je toch. Ik werd opgepikt voor een middag canyoning: langs en door een rivier je weg naar beneden banen, door te klauteren, te springen (6 meter is best hoog…), te glijden en te tokkelen. Erg inspannend en ook heel leuk om te doen!

Op zonnige dagen werd door het hostel een excursie geregeld naar de top van de vulkaan Villarrica. Om zes uur ’s ochtends werden we voorzien van een packpack met alle benodigde spullen, zoals een extra broek en jas, twee paar handschoenen, een slee, een helm, een pikhouweel en een gasmasker (ja, echt!). In twee groepen van 12 begonnen we om half acht aan de klim en na een uur liepen we al op de sneeuw. Na nog een uurtje klimmen veranderde de sneeuw in ijs en kregen we spikes (o ja, die zaten ook nog in de rugzak) onder onze schoenen gebonden. Om een uurtje of een mochten we de backpack achter ons laten voor de laatste meters naar de rand van de krater, met alleen onze pikhouweel, gasmasker en camera op zak. We haalden allemaal de top (en kregen welverdiende high five’s van de gidsen), namen foto’s bij de rokende krater en genoten van het uitzicht om ons heen. De afdaling ging een heel stuk sneller, want we konden door de sneeuw soms tientallen meters naar beneden glijden! (O ja, er zat ook nog een speciale glijbroek in de rugzak.) De sneeuwglijbanen waren het leukst van de hele tocht! Eenmaal terug bij het hostel proostten we met een biertje op een geslaagde tocht en vochten we met z’n allen om als eerst onder de douche te kunnen.

Ieder jaar lukt het me wel om op 13 maart op te blijven tot middernacht en dus nog wakker te zijn aan het begin van mijn verjaardag. Door alle inspanningen van de vulkaantocht moest ik me om 11 uur toch gewonnen geven. Gelukkig was mijn verjaardag drie uur eerder al in Nederland begonnen. Ik moest het helaas doen met een regendag en die middag ging ik hydrospeeden: met een bodyboard een rivier met stroomversnellingen afgaan. Na de eerst paar meters in het water kreeg ik helaas kramp en was zwemmen echt geen optie, dus werd ik de raft ingetrokken en heb de tocht peddelend voortgezet. Gelukkig was de omgeving erg mooi en was het inmiddels gestopt met regenen. Die avond heb ik met Jelle en Sander genoten van een heerlijke steak en hebben we mijn verjaardag goed gevierd!

Na regen komt zonneschijn en dat kwam heel goed uit, want ik wilde de vulkaan die ik twee dagen ervoor had beklommen ook wel vanuit de lucht bewonderen. De enige bijkomstigheid in dat plan was dat ik vervolgens samen met een instructeur en parachute uit het vliegtuig zou springen… Na een rustig ochtendje werden Marieke, Jelle, Sander en ik opgehaald en naar het vliegveld gereden. Alles duurde wat langer dan verwacht, doordat die middag ook onverwacht de veiligheidsinspectie langs kwam. Alles was prima in orde (die wetenschap maakte het toch wel iets geruststellender) en Marieke en ik gingen als eerst de lucht in. De vlucht was fantastisch met uitzicht over het meer en uiteindelijk het stuk vlak boven de vulkaan! Ik had het beste uitzicht, want ik zat bij de deuropening en de deur ontbrak. Op 3500 meter hoogte was het tijd om mijn benen naar buiten te laten bungelen en samen met mijn instructeur gleed ik het vliegtuig uit. De vrije val van 40 seconden is niet te beschrijven en toen de parachute eenmaal open was, kon ik genieten van het de prachtige omgeving. Eenmaal op de grond (het duurde nog een paar uur voordat ik daadwerkelijk geland was) mochten Jelle en Sander naar boven en Marieke en ik keken vanaf de grond toe hoe er opeens twee stipjes bij het vliegtuig boven ons verschenen en hoe de jongens uiteindelijk met hun parachute naar de grond toe zweefden.

Op m'n laatste dag in Pucón was het hoog nodig om bij te komen van alle adrenaline van de afgelopen dagen en genoot ik die middag van natuurlijke warmwaterbaden in een prachtige groene kloof met een rivier en ijskoude watervallen. ’s Avonds moest ik afscheid nemen van alle leuke mensen die ik had ontmoet en nam ik een nachtbus naar Santiago. Het was die zaterdag St. Patrick’s Day, een feestdag voor alle Ieren en op St. Patrick’s Day is iedereen een Ier. Die middag zat ik in mijn groene shirt in een Irish Pub, keek ik met een hele groep (waaronder mensen die ik in Pucón al had leren kennen) naar een rugbywedstrijd tussen Engeland en Ierland (Ierland won de wedstrijd en het toernooi, dus het was dubbel feest) en dronken we groen bier! De volgende ochtend had ik afgesproken met iemand uit Santiago die ik eerder op deze reis al had ontmoet en het was leuk om elkaar bij te praten over wat we hadden gedaan. Vervolgens nam ik de bus voor een kort ritje (twee uur) naar Valparaiso.

Valparaiso (een samentrekking van ‘vallei' en ‘paradijs') is een kustplaats met felgekleurde huizen en heeft als grote trekpleister honderden (of misschien zelfs duizenden) muurschilderingen van graffitikunstenaars. De stad is een chaotisch doolhof van kronkelende steegjes, steile trappen en twaalf ‘ascensores’, liften waarmee je de steilste klimmetjes kunt omzeilen. Tweeënhalve dag lang heb ik heerlijk gedwaald en genoten van alle prachtige kunstwerken (variërend van kleine schilderijtjes tot muurschilderingen op gebouwen van wel 30 verdiepingen hoog!). Tien kilometer verderop ligt de badplaats Viña del Mar en het contrast met Valparaiso kan niet groter zijn, want Viña is schoon, overzichtelijk ingedeeld met genummerde, rechte straten en alles straal luxe uit. Hier heb ik wat bezienswaardigheden bezocht en een heel stuk over het strand gelopen. Gisteravond zat ik in een restaurantje, waar de eigenaars, de chef en de serveerster, hun wijnclub hadden uitgenodigd. Ook ik werd uitgenodigd aan tafel en hebben we tien wijnen blind geproefd. Dát vind ik het mooiste aan reizen: af en toe bleef je dit soort onverwachte en onvergetelijke avonturen!